1 Mayıs 2015’in haftasında Türkiye işçiler için gerçek bir cehennem olmaya devam ediyor.
2014 yılında iş cinayetlerinde 1800 kişi öldü. 2015’te de her şey aynen devam ediyor. Torunlar’ın gökdelenleri yükselmeye, işçiler de ölmeye devam ediyor.
İşsizlik %11.3 ile son yılların en yüksek seviyesine ulaştı. 3.5 milyon insan işsiz. İstihdama katılma oranı %50’lerde olmasına rağmen işsizliğin bu kadar yüksek çıkması tam bir kriz emaresi.
Birçok ülkede çalışanların en fazla %10’unun aldığı asgari ücret bizde neredeyse işçilerin çoğunluğu için uygun görülen rakam. Toplu sözleşme yapabilen işçilerin oranı %6 bile değil. Metal işçilerinin grevinin ertelenmesi aslında işçilerin grev ve toplu sözleşme hakkının fiilen askıya alındığının bir göstergesi. Biraz da bu sebepten işçiler genel olarak sendikalara uzak. Örgütsüzlük diz boyu.
İşçiler gırtlağına kadar borca batmış vaziyette. Dünya piyasalarının daha da daralması sonrasında işçilere boğaz tokluğuna çalışmanın yanı sıra bir de borçlanarak sermayeye talep yaratma görevi yüklendi. AKP iktidara geldiğinde %8 olan hane başına borçluluğun gelire oranı %60’lara kadar yükseldi. İşçiler borcu borçla kapatarak yaşamaya çalışıyorlar.
Vergi sistemindeki adaletsizlik devam ediyor. 2014 yılında toplanan 353 milyar liralık verginin %70’i dolaylı vergilerden elde edildi. Gelir vergisinin üçte ikisi de yine ücretlilerden alınmış. Holdinglerin ödediği Kurumlar Vergisi toplam vergilerin sadece %9’unu oluşturuyor. Ülkenin altını üstüne getiren müteahitlerin ödediği gelir vergisi toplam vergilerin %1.2’sine tekabül ediyor.
Küçük köylülük zaten bitirilmiş noktada. CHP’nin Süpermen olarak lanse ettiği Kemal Derviş yasalarını uygulayan AKP köylülüğü bitirdi. Tarımın bütçedeki toplam transfer harcamalarından aldığı pay %1. Ülke topraklarının önemli bir kısmı artık ekilip biçilmiyor.
Erdoğan TÜSİAD’a çattığı en son konuşmasında “Bu ülke sermayenin yönettiği bir ülke olmayacak. Bu ülke milli egemenliğin hakim olduğu bir ülke olacak” dedi. Ülkeyi bir şirket gibi yönetmek isteyen Erdoğan bu işi sermayesiz nasıl yapacak? AKP’nin seçim bildirgesi tam anlamıyla bir “sermaye için canımız feda” belgesi olarak değerlendirilebilir. AKP’nin ve CHP’nin ekonomi politikası, küresel piyasalara güven verme ve bu sayede ülkeye daha çok sermaye çekme üzerine kurulu.
Oysa yukarıdaki tablo işçi sınıfının çok ciddi bir güç dengesizliği ile karşı karşıya olduğunu gösteriyor. Neo liberal karşı devrimin yarattığı karşı devrim işçi sınıfı ve sermaye arasındaki güç asimetrisini kalıcılaştırdı. İşçi sınıfı hücrelerine kadar parçalandı, bir araya gelmekte ve bir sınıf gibi davranmakta zorlanan bir çok zümreye ayrıldı. Sermaye bir yandan bu durumu yeniden üretecek şekilde konumlandı, küreselleşmeyi de işçi sınıfı karşısında bir koz olarak değerlendirdi. AKP, çözülen işçi sınıfının üzerine bir iaşeci popülizmi yerleştirdi.
İşçi sınıfını yeniden kuracak, özgüvenini geliştirecek ve örgütlülüğünü büyütecek bir hamle nereden gelebilir? 1 Mayıs’ın bir mücadele günü olarak başka bir dünya tahayyülünü büyütmesi çok önemlidir. Fakat bundan daha fazlasını başarmamız gerekiyor. Sınıfın içine itildiği bu güçsüzlükten çıkması öncelikli başarılması gereken görevdir.
Birçok toplantıda “sendikalardan umut yok, HDP işçilerin de önüne düşmeli” taleplerini duyuyoruz. HDP ezilenlerin birleşik gücü olarak, işçilerin örgütlenerek üretim üzerinde denetimlerini arttırmalarını ve sermaye karşısında güçlenmelerini sağlayacak bir ekonomi-politik çerçeve ortaya çıkarmayı başardı. Fakat sermaye karşısında sınıfı gözetme, güvence ekonomisinin maliyetlerini sermayeye yükleme boyutu henüz yeterince ön plana çıkarılamadı. HDP, ezilenlerin ortak sesi olarak ulusal, etnik ve cinsiyetçi sömürü mekanizmalarının arkasındaki gerçek güç olarak sermayeyi daha fazla deşifre edebilir, sermaye karşısında işçilerin sesi olmayı daha fazla başarabilirse hiç kuşku yok ki sadece seçim barajını aşmakla kalmayacak aynı zamanda işçi sınıfı örgütlenmesine de bir ivme katmış olacaktır.
Gangster sendika Türk Metal’e ve açlığa mahkum eden patronlara karşı yıllar öce olduğu gibi bir kez daha ayağa kalkan Renault, Mako, Ototrim, Coşkunöz işçileri Kent Meydanı’nı fethederek sınıfın inandığı bir davada engel tanımayacağını bir kez daha gösterdi. İşçilerin “insanca yaşanacak ücret, demokratik bir sendika” talebi ile bütünleşebilmek ve onu zafere taşıyabilmek bütün sosyalistlerin ve tabii ki HDP’nin de öncelikli görevi olmalıdır.
İşçi sınıfının birlik, mücadele ve dayanışma günü 1 Mayıs’ta Taksim’de buluşmak üzere!
[button link=”www.sodap.org/m-sinan-mert-tum-yazilari/” align=”right” font_style=”italic” icon=”momizat-icon-pencil” icon_color=”#ffff00″]Yazarın tüm yazıları..[/button]