7 Haziran seçimleri sonucu ne olursa olsun bir meteor çarpması etkisi yaratacak. Sonuç ne olursa olsun ortaya yeni bir tablo çıkacak. Bu son iki haftayı çok iyi çalışarak geçirmek zorundayız. Toplumların, hayatlarına böylesine köklü bir müdahale yapma fırsatları çok sık ortaya çıkmıyor.
Seçimler önemli, Türkiye’nin özgün koşulları, Erdoğan’ın giderek zombileşen ve irrasyonelleşen iktidarı 7 Haziran’ı daha fazla da önemli kılıyor. Fakat Syriza deneyiminin şu ana kadarki gidişinin de gösterdiği gibi seçimleri kazanmak işin belki de başarması en kolay aşaması.
Geçtiğimiz hafta çok önemli bir araştırma yayınlandı: “Ekonomi Kimin İçin Büyüyor? Türkiye’de Servet Bölüşümü Adaletsizliği” , K.Murat Güney imzalı. Yazıda çok sağlam verilere dayanarak Türkiye’deki servet dağılımı adaletsizliği analiz ediliyor. AKP iktidarı döneminde gelir adaletsizliği konusunda görece, çok küçük miktarda bir düzelme görünüyor. Fakat servet dağılımına bakıldığında finans kapitalin nasıl ayrıştığı çok açık bir biçimde görülebiliyor. 2011 yılı itibariyle nüfusun %1’inin sahip olduğu servet, %99’unun servetini geçmiş durumda. Aradaki makas giderek açılıyor. 2014 yılı itibariyle %1’in sahip olduğu servet %55. Bankadaki hesapların binde beşinde, bankalarda tutulan tüm mevduatın %62’si bulunmakta. BDDK verilerine göre 2006-2012 yılları arasında 1 milyon lira üzerindeki hesaplardaki birikim enflasyon düşüldükten sonra %77 artıyor, 10bin lira altındaki gelir grubuna ait hesapların birikimi ise reel olarak %18 oranında azalıyor. Banka hesaplarının %99.5’undaki toplam birikim, %0.5’indeki hesaplarda yer alan paranın yarısı kadar ancak geliyor.
Neoliberal karşı devrim, bu tablonun ortaya çıkmasındaki gerçek sorumlu. Aşağıdaki grafik sendikal örgütlülük ile toplumun en zengin %10’unun gelirleri arasındaki ters orantılı ilişkiyi gösteriyor. 1960’ların ortasından itibaren dengeleme trendi tersine dönüyor. 2008 krizinin giderek kalıcılaştığının görülmesi aslında dünyada çok daha geniş kesimleri bu eşitsizliği sorgulamaya itiyor, çünkü gelir dağılımı adaletsizliği kapitalist ekonomileri talep yetersizliği olarak ciddi biçimde hırpalamaya başladı. Çin, Hindistan gibi dünya büyümesini ileri çeken ülkelerin de büyüme oranları düşüşte. Sonuç olarak insanların evlerinin değerini sanal olarak arttırarak ya da gırtlağına kadar borçlandırarak tüketime teşvik etmenin bir sınırı var ve kapitalizm bu yüzden ana merkezilerinde bile gelir adaletsizliğini daha çok tartışıyor.
Bu seçimlerde hiç kuşku yok ki çok önemli meseleler tartışılıyor. Fakat memleketin belki de en temel sorunu olan bu sermaye ilişkisi tartışılamıyor. Sermaye ilişkisi kendisini gizlemeyi başarıyor. Binlerce işçinin çalışırken ölümüne sebep olan, insafsız çalışma koşulları ile kar patlamaları yaratan, paradan para kazanmayı maharet olarak gösteren bir anlayışın toplumsal sorgulanma sahnesine alınamaması çok büyük bir sorun. Reno işçilerinin hayatlarına sahip çıkmak anlamında ortaya koydukları kararlılık bu anlamda çok önemli. Fakat seçim sürecinin hayhuyunda bir diktatörü başından defetmeye kilitlenen ezilenlerin kafasını sistemli bir düzen eleştirisine çekme şansı bulunamıyor.
Sermaye yeni “çitleme” operasyonları peşindeyken ezilenlerin de yeniden kamusallaştırma mecrasını politize edebilmesi gerekiyor. Bu tartışmanın kamusallaşma seviyesinin yetersizliğinin vebali ise biz sosyalistlerin sırtında. Sosyalistlerin genel politik, ideolojik ve örgütsel zaafları sermaye ilişkisinin sorgulanmasını zorlaştırıyor. Finans kapitalin servetinin kamusallaştırılması, demokratik siyaseti imkânsız kılan bu servet urlaşmasının tedavisi, aslına bakarsanız en gerçekçi politik çizgi ancak bu konuda yürütülecek bir mücadelenin arkasına an itibariyle dizilebilecek güçlerin zayıflığı aşılamadıkça ya da yürütülen mücadelenin ideolojik mücadele seviyesinden dost ve düşmanları belirginleştirmiş bir politik mücadeleye sıçraması sağlanamadıkça önümüze iddialı hedefler koymak da zorlaşıyor.
Gerçek demokrasiye ancak ezilenler ürettikleri zenginliklerin kontrolünü demokratikleştirebilince ulaşacağız. İşyerlerine mahrem gözüyle bakan bir demokrasi anlayışı liberal eşiği aşamaz. İşçilerin ekonomi üzerindeki denetimlerini arttırmak ve birikmiş artı emekten başka bir şey olmayan finans kapitali toplumun kullanımına açmak için kapsamlı bir mücadeleye ihtiyacımız var.
Sosyalistler varlıklarıyla bir fark yaratmak, sıradan bir demokrat duruşun ötesinde siyaset üretmek için bu alana daha çok yığınak yapmak durumunda. Servet adaletsizliği kültürel kılıklardan kurtulup tutkulu bir politik mücadele meselesi haline gelince yolun büyük kısmını yürümüşüz anlamına gelecek.
[button link=”www.sodap.org/m-sinan-mert-tum-yazilari/” align=”right” font_style=”italic” icon=”momizat-icon-pencil” icon_color=”#ffff00″]Yazarın tüm yazıları..[/button]